De sinds geruime tijd vanuit Duitsland opererende Amerikaanse songwriter David Munyon voorstellen hoeft allang niet meer: de man heeft in Europa een groep volgers opgebouwd, die, qua aantal, rijkelijk overtreft wat hij destijds in Amerika als zijn “fanclub” kon beschouwen. Vandaag is hij er met zijn 23ste plaat (!) en er zijn een paar vaststellingen, die je al vooraf kunt maken, zonder ook maar één noot gehoord te hebben: de plaat staat barstensvol -in dit geval duurt ze 78 minuten- met zelfgeschreven materiaal, in dit geval 17 songs.

Dat is één van de karakteristieken van de songschrijver, die David Munyon is: geef hem één oogopslag de tijd om rond te kijken en er kom gegarandeerd een song uit voort. Die liedjes bewaart hij in een dik boek, waaruit hij, bij live optredens, kriskras de ene na de andere parel bovenhaalt. Allemaal klinken ze alsof ze terplekke bedacht zijn en allemaal brengt David ze op zodanige wijze, dat je als toeschouwer het gevoel hebt dat hij speciaal voor jou op het podium gestapt is. Ik vind dat nogal bijzonder en, sinds ik, ruim een kwarteeuw geleden, de man voor het eerst live bezig zag in de Brusselse AB, durf ik mezelf een heuse fan te noemen. Ik kijk dan ook telkens heel hard uit naar nieuw werk van de man en het wil al eens gebeuren dat er in de villa H. een dag lang uitsluitend muziek van Munyon weerklinkt. Naast Dylan, Cash, Cooder, Olney en Hiatt en Mitchell is David Munyon dus lid van een erg select clubje, waarvoor ten huize van ondergetekende telkens weer de rode loper uitgerold wordt.

Met deze nieuwe plaat, zal daar niet meteen verandering in komen: David heeft een uiterst aangename stem om naar te luisteren en, waar hij op vroegere platen wel eens erg veeleisend kon zijn voor de luisteraar, doordat hij alleen met zijn gitaar de studio introk, is dat op deze plaat lichtjes anders. Let wel, de kenmerkende “less is more”-aanpak blijft gehandhaafd, maar er is deze keer flinke inbreng van bevriende muzikanten, in de persoon van vader en zoon Ludwig en Matthias Theile die op elektrische gitaar, bas, percussie en toetsen sobere, maar erg nuttige ondersteuning bieden. Daarnaast is er vocale steun van Katja Werker en bracht Guido Goh zijn bijzondere Sisa mee naar de studio. Die Sisa, da’s iets heel apart, dat zowat het midden houdt tussen een sitar en een gitaar. Zo denk ik toch, te oordelen naar de schaarse foto’s die ik ervan vond, maar dit terzijde.

Voor het overige heb ik eigenlijk alles gezegd en moeten de songs voor zich spreken. Dat kan geen probleem zijn, want ze zijn stuk voor stuk weer van topklasse en ze luisteren naar titels als “ “Western Drama”, “American Romance”, “Maybe It All Works Out” en “Planet Waltz”, om slechts die te noemen. Op David’s website kun je wan elke track een clipje van 40 seconden horen. Ik zou dat toch maar eens doen, als ik U was. En als U David en zijn muziek wel al kent, dan weet u wat u te doen staat: naar uw platenboer bellen en deze nieuwe Munyon bestellen. Hij is even goed als zijn allerbeste vroeger werk en dat wil nogal wat zeggen...

(Dani Heyvaert)